អាហារទន់ត្រូវមកមុន
នៅសតវត្សរ៍ទី៧ ចក្រភពអង់គ្លេស ជាទឹកដី ដែលមាននគរជាច្រើន ដែលមានសង្រ្គាមជាមួយគ្នាជាញឹកញាប់។ ពេលដែលស្តេចមួយអង្គ ព្រះនាម អូស្វ៊ល នៃនគរនតសាំព្រា(Oswald of Northumbria) ក្លាយជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានអំពាវនាវ ឲ្យមានបេសកជនម្នាក់ នាំដំណឹងល្អ ចូលតំបន់របស់ទ្រង់។ គេក៏បានចាត់បុរសម្នាក់ឈ្មោះ ឃរមែន(Corman) ឲ្យទៅផ្សាយដំណឹងល្អនៅទីនោះ តែអ្វីៗមិនមានដំណើរការល្អ។ គាត់ឃើញជនជាតិអង់គ្លេសមានចិត្ត “រឹងចចេស” មានអត្តចរិត ដូចមនុស្សព្រៃ ហើយមិនចាប់អារម្មណ៍ ចំពោះការបង្រៀនរបស់គាត់ ដូចនេះ គាត់ក៏បានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយចិត្តនឿយណាយ។
អ្នកបម្រើព្រះម្នាក់ទៀតឈ្មោះ អេដិន(Aidan) ក៏បានប្រាប់ទៅលោកឃរមិនថា ការបង្រៀនរបស់គាត់ លើសពីកំរិត ដែលអ្នកស្តាប់របស់គាត់អាចយល់បាន។ គាត់មិនបានផ្តល់ឲ្យប្រជាជននៅនគរនតសាំព្រា នូវ “គោលលទ្ធិងាយៗ ដែលប្រៀបដូចជាទឹកដោះខាងវិញ្ញាណ”នោះទេ តែគាត់បានផ្តល់ឲ្យពួកគេ នូវការបង្រៀន ដែលពួកគេមិនទាន់អាចយល់ដល់។ លោកអេដិនក៏បានទៅនគរនតសំាព្រា ហើយក៏បានបង្រៀនប្រជាជននៅទីនោះ តាមកំរិតនៃការយល់ដឹងរបស់គេ។ មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ក៏បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ។
ត្រង់ចំណុចនេះ លោកអេដិន ធ្វើបេសកកម្ម ដោយយល់ស្ថានភាព ដោយផ្អែកទៅលើព្រះគម្ពីរ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានប្រាប់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសថា “ខ្ញុំបានឲ្យទឹកដោះមកអ្នករាល់គ្នាផឹក មិនបានឲ្យសាច់បរិភោគទេ ដ្បិតកាលណោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងបរិភោគបាន ហើយឥឡូវនេះ ក៏មិនទាន់បានដែរ”(១កូរិនថូស ៣:២)។ បទគម្ពីរហេព្រើរ បានចែងថា…
មនុស្សដែលពិបាក
លូស៊ី វ័រស្ល៊ី(Lucy Worsley) ជាប្រវត្តិវិទូអង់គ្លេស និងជាពិធីករប៉ុស្តទូរទស្សន៍។ ជួនកាល គាត់បានទទួលសាររិះគន់ធ្ងន់ៗមកលើគាត់ គឺមិនខុសពីបុគ្គលសាធារណៈដទៃទៀតឡើយ។ គាត់មានបញ្ហា នៅក្នុងការបញ្ចេញសម្លេងបន្តិចបន្តួច ដោយពេលខ្លះ គាត់បញ្ចេញសម្លេងអក្សរ “រ” ដូចសម្លេងអក្សរ “វ”។ មានមនុស្សម្នាក់បានផ្ញើសារមកគាត់ថា “លូស៊ី ខ្ញុំមិនចង់គួរសមច្រើនទេ តែគ្រាន់តែចង់ប្រាប់អ្នក ឲ្យព្យាយាមនិយាយ ដោយបញ្ចេញសម្លេងអក្សរ “រ” ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ព្រោះខ្ញុំមិនអាចអង្គុយមើលកម្មវិធីទូរទស្សន៍របស់អ្នកបានទេ។ វាពិតជារំខានណាស់។ ពីខ្ញុំ ឌែរិន(Darren)”។
សម្រាប់អ្នកខ្លះ ការប្រើពាក្យសម្តីគំរោះគំរើយ ដោយមិនគិតពីអារម្មណ៍អ្នកដទៃ ដូចនេះ អាចនាំឲ្យមានការឆ្លើយតបដោយគំរោះគំរើយដូចគ្នា។ ប៉ុន្តែ លូស៊ីបានឆ្លើយតបយ៉ាងដូចនេះវិញថា “អូហ៍ លោកឌែរិន ខ្ញុំគិតថា លោកបានប្រើភាពអនាមិក តាមបណ្តាញអ៊ីនធើណិត ដើម្បីនិយាយអ្វី ដែលលោកប្រហែលមិនហ៊ាននិយាយ នៅចំពោះមុខខ្ញុំផ្ទាល់។ សូមលោកពិចារណា អំពីពាក្យសម្តីដែលលោកបាននិយាយ! ពីខ្ញុំលូស៊ី”។
ការឆ្លើយតប របស់អ្នកស្រីលូស៊ី ដោយការត្រិះរិះពិចារណា ក៏បានទទួលលទ្ធផលល្អ។ លោកឌែរិនក៏បានសុំទោសនាង ហើយបានសន្យាថា នឹងមិនផ្ញើសារប្រភេទនេះ ទៅកាន់អ្នកដទៃទៀតឡើយ។
បទគម្ពីរសុភាសិតបានចែងថា “ពាក្យតបឆ្លើយដោយស្រទន់ នោះរមែងរំងាប់សេចក្តីក្រោធទៅ តែពាក្យគំរោះគំរើយ នោះបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីកំហឹងវិញ”(១៥:១)។ មនុស្សគំរោះគំរើយ រមែងបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីទាស់ទែងគ្នា…
តន្រ្តីចេញពីតំបន់អនាធិបតេយ្យ
ខាតូរ៉ា ជាតំបន់អណាធិបតេយ្យតូចមួយ នៅប្រទេសប៉ារ៉ាហ្កាយ ក្នុងតំបន់អាមេរិកខាងត្បូង។ អ្នកភូមិនៅទីនោះមានជីវភាពក្រីក្រតោកយ៉ាកណាស់ ដោយពួកគេត្រូវចិញ្ចឹមជីវិតដោយដើររើសអេតចាយ នៅកន្លែងចាក់សំរាម។ ប៉ុន្តែ មានវង់តន្រ្តីមួយ បានកើតចេញមក ចេញពីស្ថានភាពដ៏ពិបាកនេះ គឺជារឿងដ៏ប្រសើរណាស់។
វីយូឡុងថ្មីមួយគ្រឿងមានតម្លៃថ្លៃជាងខ្ទមមួយខ្នង នៅក្នុងតំបន់អនាធិបតេយ្យនេះ ដូចនេះ វង់តន្រ្តីនេះក៏បានកើតមានភាពប៉ិនប្រសប់ ដោយច្នៃបង្កើតឧបករណ៍តន្រ្តី ដោយខ្លួនឯង ចេញពីអេតចាយ។ ពួកគេបានច្នែបង្កើតវីយូឡុង ពីធុងប្រេងឆា និងសម ដែលពួកគេបានកាត់ និងបត់ ដើម្បីចងភ្ជាប់នឹងខ្សែវីយូឡុង។ ពួកគេក៏បានច្នៃបង្កើតឧបករណ៍ផ្លុំសាក់សូហ្វូន ពីទុយោទឹក ដោយប្រើគំរបដប ធ្វើជារន្ធចុច។ ពួកគេក៏បានផលិតវីយូឡុងធំ សេឡូ ពីធុងស័ង្កសី ដោយប្រើប្រអប់កិននំ ធ្វើជាឧបករណ៍រឹតខ្សែ។ ទស្សនិកជនមានអារម្មណ៍រីករាយណាស់ ពេលដែលបានស្តាប់ពួកគេប្រគុំបទភ្លេងរបស់លោកម៉ូហ្សាត ដោយប្រើឧបករណ៍កែច្នៃទាំងនេះ។ វង់ភ្លេងមួយនេះ បានធ្វើដំណើរទៅកាន់ប្រទេសជាច្រើន ដើម្បីប្រគុំតន្រ្តី ដោយបានលើកស្ទួយជីវិតយុវជនក្នុងក្រុមតន្រ្តីនេះ ឲ្យមានក្តីសង្ឃឹមឡើង។
វីយូឡុងចេញពីកន្លែងចាក់សម្រាម។ តន្រ្តីចេញពីតំបន់អនាធិបតេយ្យ។ នោះជានិមិត្តរូប នៃការផ្លាស់ប្រែ ដែលព្រះទ្រង់តែងធ្វើ ក្នុងជីវិតមនុស្សជាច្រើន។ ពេលដែលហោរាអេសាយ បានទទួលការបើកសម្តែងពីព្រះ អំពីស្នាព្រះហស្តថ្មីរបស់ព្រះអង្គ គាត់ក៏បានមើលឃើញការផ្លាស់ប្តូរស្រដៀងគ្នា នៃភាពស្រស់ស្អាត ដែលបានកើតចេញពីភាពទុរគត ដែលមានដូចជា ដីដែលក្រៀមក្រោះគ្មានជីវជាតិ ប្រែក្លាយជាកន្លែងដែលមានផ្ការីកស្គុសស្គាយ(អេសាយ ៣៥:១-២) វាលរហោសា្ថនប្រែជាមានផ្លូវទឹក ហូរកាត់(ខ.៦-៧)…
ប្រឈមមុខដាក់ការភ័យខ្លាច
លោកវររិន(Warren) បានផ្លាស់ទីលំនៅ ទៅទីក្រុងតូចមួយ ដើម្បីដឹកនំាព្រះវិហារមួយកន្លែង។ បន្ទាប់ពីការងាររបស់គាត់ បានជោគជ័យខ្លះៗពីដំបូង គាត់ក៏បានទទួលរងការបៀតបៀន ពីមនុស្សម្នាក់ ដែលរស់នៅទីនោះ។ អ្នកនោះបានប្រឌិតរឿង ដើម្បីចោទប្រកាន់លោកវររិនថា បានប្រព្រឹត្តអំពើស្មោកគ្រោក ហើយក៏បានយករឿងនេះទៅផ្សព្វផ្សាយ ក្នុងការសែតប្រចាំតំបន់ ហើយថែមទាំងបោះពុម្ភផ្សាយខិតប័ណ្ណ ស្តីអំពីការចោទប្រកាន់របស់ខ្លួន ហើយផ្ញើខិតប័ណ្ណទាំងនោះទៅកាន់ប្រអប់សំបុត្ររបស់ពលរដ្ឋក្នុងតំបន់នោះ។ លោកវររិន និងភរិយារបស់គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត។ បើគេជឿការភូតកុហករបស់បុរសនោះ ជីវិតរបស់ពួកគេនឹងត្រូវក្រឡាប់ចក្រមិនខាន។
ស្តេចដាវីឌក៏ធ្លាប់ជួបប្រទះរឿងស្រដៀងនេះផងដែរ។ ទ្រង់បានទទួលរងការមួលបង្កាច់របស់ពួកខ្មាំងសត្រូវ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “គេមួលបង្កាច់ពាក្យទូលបង្គំវាល់ព្រឹកវាល់ល្ងាច អស់ទាំងគំនិតរបស់គេសុទ្ធតែប៉ងអាក្រក់ដល់ទូលបង្គំ”(ទំនុកដំកើង ៥៦:៥)។ ការវាយប្រហារឥតឈប់ឈរនេះ បាននាំឲ្យទ្រង់មានការភ័យខ្លាច និងទឹកភ្នែក(ខ.៨)។ ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលសង្រ្គាមនោះ ទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋានថា “តែវេលាណាដែលទូលបង្គំភ័យ នោះទូលបង្គំនឹងទុកចិត្តដល់ទ្រង់… តើសាច់ឈាមនឹងអាចធ្វើអ្វីដល់ទូលបង្គំបាន?”(ខ.៣-៤)។
ការអធិស្ឋានរបស់ស្តេចដាវីឌ អាចធ្វើជាគំរូសម្រាប់យើង ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃផងដែរ។ ពេលណាយើងមានការភ័យខ្លាច ក្នុងពេលដែលមានការគំរាមកំហែង ឬការចោទប្រកាន់ នោះយើងអាចងាកទៅរកព្រះ។ ចូរយើងទុកចិត្តព្រះ ដោយថ្វាយសង្រ្គាមរបស់យើង ទៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គ។ តើមនុស្សអាចធ្វើអ្វីមកលើយើងបាន? ចូរយើងប្រឈមមុខដាក់បញ្ហារបស់យើង ជាមួយព្រះអង្គ ដោយនឹកចាំថា អំណាចដែលទាស់ប្រឆាំងយើង មិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងអំណាចព្រះអង្គឡើយ។
បន្ទាប់ពីលោកវររិន និងភរិយាគាត់បានអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត កាសែតក្នុងតំបន់មិនបានយករឿងនោះមកចុះផ្សាយទេ ហើយខិតប័ណ្ណទាំងនោះក៏មិនត្រូវបានគេផ្ញើទៅពលរដ្ឋក្នុងតំបន់នោះដែរ។ តើអ្នកមានការភ័យខ្លាចចំពោះសង្រ្គាមអ្វី នៅថ្ងៃនេះ? ចូរនិយាយទៅកាន់ព្រះ។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងជម្នះការភ័យខ្លាចនោះ…
ធ្វើការហួសកម្លាំង
នៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំ មានហាងលក់គ្រឿងបរិក្ខាក្នុងផ្ទះមួយ ដែលមានប៊ូតុងពណ៌បៃតងធំមួយ សម្រាប់ឲ្យភ្ញៀវមកទិញឥវ៉ាន់ចុច ពេលដែលគេមិនឃើញអ្នកលក់។ បន្ទាប់ពីអ្នកចុចបាន១នាទីហើយ នៅមិនឃើញមាននរណាម្នាក់មកសួរនាំ នោះអ្នកនឹងទទួលការបញ្ចុះតម្លៃ សម្រាប់ការទិញទំនិញនៅទីនោះ។
យើងចង់ធ្វើជាអតិថិជន ដែលបានទទួលសេវ៉ាកម្មឆាប់រហ័ស ប៉ុន្តែ តម្រូវការនូវសេវ៉ាកម្មឆាប់រហ័ស ច្រើនតែនាំឲ្យមានការលំបាកខ្លាំង ដល់អ្នកផ្តល់សេវ៉ាកម្ម។ ដូចនេះ សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សជាច្រើនមានការប្រញាប់ប្រញាល់ នៅក្នុងការធ្វើការងារ ការធ្វើការបន្ថែមម៉ោង និងការបើកមើលអ៊ីមែលជាច្រើនដង ក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយក៏ទទួលរងសម្ពាធឲ្យធ្វើការឲ្យទាន់កាលវិភាគ។ យុទ្ធសាស្រ្តសេវ៉ាកម្មទាន់ចិត្តរបស់ហាងទំនិញនោះ គឺបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីវប្បធម៌នៃភាពប្រញាប់ប្រញាល់ ដែលបានជ្រាបចូលក្នុងជីវិតយើង។
ពេលដែលព្រះទ្រង់ប្រាប់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលឲ្យរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាក ទ្រង់បានប្រាប់ពួកគេឲ្យនឹកចាំ អំពីពេលដែលពួកគេជាប់ជាទាសករ ក្នុងទឹកដីអេស៊ីព្ទ(ចោទិយថា ៥:១៥)។ កាលនោះ គេបានបង្ខំពួកគេឲ្យធ្វើការ ដោយគ្មានថ្ងៃឈប់សម្រាក តាមការកំណត់ពេលច្រើនជ្រុលរបស់ស្តេចផារ៉ោន(និក្ខមនំ ៥:៦-៩)។ បន្ទាប់ពីពួកគេមានសេរីភាពហើយ នោះពួកគេត្រូវឲ្យខ្លួនពួកគេ និងអ្នកបម្រើរបស់ពួកគេមានពេលសម្រាក មួយថ្ងៃពេញ ក្នុងសប្តាហ៍នីមួយៗ(ចោទិយកថា ៥:១៤)។ នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ គ្មាននរណាដែលត្រូវធ្វើការបាក់កម្លាំង ដោយគ្មានពេលឈប់សម្រាកទៀតឡើយ។
តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលអ្នកធ្វើការទាល់តែបាក់កម្លាំង ឬខ្វះការអត់ធ្មត់ ចំពោះអ្នកដែលធ្វើឲ្យអ្នករង់ចាំ? ចូរយើងឲ្យខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃមានពេលសម្រាក។ វប្បធម៌នៃការប្រញាប់ប្រញាល់ដោយគ្មានការសម្រាក គឺជាវប្បធម៌របស់ស្តេចផារ៉ោន គឺមិនមែនជាវប្បធម៌របស់ព្រះនោះទេ។—Sheridan Voysey
ពេលអនាគតដែលមិនដឹងថា នឹងមានអ្វីកើតឡើង
ពេលដែលឆ្នំាថ្មីចូលមកដល់ គេក៏បានទម្លាក់បាល់តូចៗ នៅទីលានញូយ៉ក ថែម។ ហ្វូងមនុស្សបានរាប់ថយក្រោយ ស្វាគមន៍ឆ្នាំថ្មី ជាមួយនាឡិការប៊ីក ប៊ែន នៅទីក្រុងឡុង។ គេក៏បានបាញ់កាំជ្រួចអបអរឆ្នំាថ្មី នៅកំពង់ផែស៊ីដនី។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទីក្រុងរបស់អ្នកក៏ប្រហែលជាមានពិធីទទួលឆ្នាំថ្មីផងដែរ ព្រោះការស្វាគមន៍ឆ្នាំថ្មី និងការចាប់ផ្តើមជាថ្មី បាននាំមកនូវភាពរំភើបរីករាយ។ នៅថ្ងៃចូលឆ្នាំថ្មី យើងបោះជំហានចូលទៅក្នុងពេលអនាគតដែលយើងមិនដឹងថា នឹងជួបរឿងអ្វីខ្លះ។ តើមានមិត្តភាព និងឱកាសអ្វីខ្លះ ដែលយើងអាចរកឃើញ?
ឆ្នាំថ្មីនាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយ តែក៏បាននាំឲ្យយើងមានការព្រួយបារម្ភផងដែរ។ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងអំពីពេលអនាគត ឬដឹងថា ខ្លួននឹងជួបខ្យល់ព្យុះអ្វីខ្លះទេ។ បើយើងសិក្សាអំពីប្រវត្តិនៃឆ្នាំថ្មី យើងនឹងបានដឹងថា កាំជ្រួចត្រូវបានគេច្នៃបង្កើត នៅប្រទេសចិន ក្នុងគោលបំណងដើម្បីបណ្តេញវិញ្ញាណអាក្រក់ ហើយធ្វើឲ្យឆ្នាំថ្មីមានភាពសម្បូរសប្បាយ។ ហើយជនជាតិបាប៊ីឡូនធ្លាប់មានប្រពៃណីនៃការប្តេជ្ញាចិត្ត សម្រាប់ឆ្នាំថ្មី ដោយធ្វើការស្បថសច្ចា ដើម្បីផ្គាប់ចិត្តព្រះរបស់ពួកគេ។ សកម្មភាពទាំងអស់នេះ ត្រូវបានធ្វើឡើង សុទ្ធតែដើម្បីជួយខ្លួនឯង ឲ្យមានទំនុកចិត្ត ក្នុងពេលអនាគត។
ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីបានធ្វើការស្បថសច្ចាហើយ ពួកបាប៊ីឡូនក៏បានធ្វើសង្រ្គាមយ៉ាងមមាញឹក ដើម្បីគ្រប់គ្រងទឹកដីជិតខាង ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងអ៊ីស្រាអែលផងដែរ។ នៅពេលខ្លះ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលមកជនជាតិយូដាដែលជាទាសករថា កុំឲ្យភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ ... ពេលណាពួកគេឆ្លងទឹក នោះព្រះអង្គក៏នៅក្បែរពួកគេ(អេសាយ ៤៣:១-២)។ ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលស្រដៀងនេះ ពេលដែលទ្រង់ និងពួកសិស្សកំពុងតែជិះទូកកាត់ខ្យល់ព្យុះដ៏កាចសាហាវ។ មុនពេលព្រះអង្គបង្គាប់ខ្យល់ព្យុះឲ្យស្ងប់ ព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេថា…
ជោគជ័យពិតប្រាកដ
មានពេលមួយខ្ញុំបានសំភាសភ្ញៀវដែលមានឈ្មោះល្បីម្នាក់។ គាត់បានឆ្លើយសំណួរខ្ញុំ ដោយការគួរសម។ តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មានអ្វីមួយកំពុងលាក់ខ្លួន នៅចន្លោះការសន្ទនារបស់យើង។ វាក៏បានបង្ហាញខ្លួន ពេលដែលគាត់និយាយបន្ថែមពីពាក្យរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំសរសើរគាត់ថា គាត់បានជំរុញចិត្តមនុស្សរាប់ពាន់នាក់។ គាត់ក៏បានរអ៊ូថា “មិនមែនរាប់ពាន់នាក់ទេ គឺរាប់លាននាក់”។
គួរឲ្យសោកស្តាយណាស់ ដែលខ្ញុំគិតមិនដល់។ ភ្ញៀវរបស់ខ្ញុំបានរំឭកខ្ញុំ អំពីស្នាដៃរបស់គាត់ មុខតំណែងដែលគាត់មាន សមិទ្ធិផលដែលគាត់ទទួលបាន ព្រមទាំងទស្សនាវដ្ដីដែលគាត់បានមើល។ ពេលនោះ ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានការឆ្គាំឆ្គង។
ចាប់តាំងពីខ្ញុំបានជួបរឿងនេះមក ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីការដែលព្រះទ្រង់បានបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ ដល់លោកម៉ូសេ នៅលើភ្នំស៊ីណៃ(និក្ខមនំ ៣៤:៥-៧)។ ព្រះអង្គជាអ្នកបង្កើតចក្រវាល និងជាអ្នកជំនុំជម្រះមនុស្សជាតិ តែព្រះអង្គមិនបានប្រើមុខតំណែងរបស់ព្រះអង្គ នៅចំពោះមុខលោកម៉ូសេនោះទេ។ ព្រះអង្គជាអ្នកបង្កើតកាឡាក់ស៊ីជាង១០០ពាន់លានក្នុងចក្រវាល តែព្រះអង្គក៏មិនបានយករឿងនេះមកប្រាប់លោកម៉ូសេដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានណែនាំគាត់ឲ្យដឹងថា ព្រះអង្គជា “ព្រះដែលមានព្រះហឫទ័យមេត្តាករុណា ហើយទន់សន្តោស ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីទៀងត្រង់ ជាបរិបូរ” (និក្ខមនំ ៣៤:៦)។ ពេលដែលព្រះអង្គបង្ហាញថា ព្រះអង្គជានរណា នោះព្រះអង្គមិនបានរៀបរាប់អំពីមុខតំណែង ឬស្នាដៃនោះទេ តែព្រះអង្គបង្ហាញចរិកលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ។
រឿងនេះពិតជាមានន័យជ្រាលជ្រៅចំពោះយើង ជាមនុស្សដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើត ឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់ ហើយបានត្រាស់ហៅឲ្យយកគំរូតាមព្រះអង្គ(លោកុប្បត្តិ ១:២៧ និង អេភេសូរ ៥:១-២)។ ការមានស្នាដៃ និងមុខតំណែងគឺជារឿងល្អ…
ភាពស្ញប់ស្ញែង ក្នុងរដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅទីក្រុងឡុង ដើម្បីចូលរួមការប្រជុំមួយ។ កាលនោះ មានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង ហើយខ្ញុំក៏មានភាពយឺតយ៉ាវ។ ខ្ញុំក៏បានរត់ពីថ្នល់មួយទៅថ្នល់មួយទៀត ហើយក៏បានបត់នៅជ្រុងផ្លូវ រួចក៏ឈប់នៅត្រឹងមួយកន្លែង។ ខ្ញុំក៏បានឃើញរូបទេវតារាប់សិបអង្គ ហោះសំកាំងពីលើផ្លូវ Regent ដោយមានស្លាបធំៗលាតសន្ធឹង ពីលើផ្លូវដែលកំពុងតែមានចរាចរណ៍ទៅមក។ គេបានធ្វើរូបទេវតាទាំងនោះពីអំពូលភ្លើងស្តុបផ្លិបភ្លែតៗ។ នេះជាការតាំងលម្អដ៏អស្ចារ្យបំផុត សម្រាប់ពិធីបុណ្យណូអែល ដែលខ្ញុំធ្លាប់បានឃើញ។ មិនមែនមានតែខ្ញុំទេ ដែលមានការជាប់ចិត្តនឹងផ្ទាំងទស្សនីយភាពនេះ។ ពេលនោះ មនុស្សរាប់រយនាក់ក៏បានឈរជាជួរនៅលើចិញ្ចើមថ្នល់ គយគន់ដោយចិត្តស្ងប់ស្ងែងផងដែរ។
ភាពស្ញប់ស្ញែង គឺជាចំណុចកណ្តាលនៃរឿងបុណ្យណូអែល។ ពេលដែលទេវតាលេចមកឲ្យនាងម៉ារាឃើញ ហើយពន្យល់ថា នាងនឹងមានផ្ទៃពោះដោយការអស្ចារ្យ(លូកា ១:២៦-៣៨) ហើយបានលេចមកឲ្យពួកអ្នកគង្វាលចៀមឃើញ ដើម្បីប្រកាស់អំពីការប្រសូត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវ(២:៨-២០) ពួកគេម្នាក់ៗបានឆ្លើយតប ដោយការភ័យខ្លាច ការភ្ញាក់ផ្អើល និងស្ញប់ស្ញែង។ ពេលដែលខ្ញុំមើលទៅហ្វូងមនុស្សនៅតាមដងផ្លូវ Regent ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា បើសិនយើងជាអ្នកគង្វាលដែលបានឃើញទេវតាពិតវិញ តើយើងនឹងមានការស្ញប់ស្ញែងប៉ុណ្ណា?
មួយសន្ទុះក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានកត់សំគាល់ឃើញរឿងមួយទៀត។ រូបទេវតាខ្លះមានដៃលើកឡើងទៅលើ គឺហាក់ដូចជាកំពុងតែមើលទៅលើ ទៅរកអ្វីមួយអញ្ចឹង។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីក្រុមចម្រៀងទេវតា ដែលបានច្រៀងសរសើរដល់ព្រះយេស៊ូវ(ខ.១៣-១៤) ដែលពួកគេក៏មានការស្ញប់ស្ញែងផងដែរ ពេលដែលពួកគេបានឃើញព្រះអង្គ។
“ទ្រង់ជារស្មីភ្លឺមកពីសិរីល្អនៃព្រះ ហើយជារូបភាពនៃអង្គទ្រង់”(ហេព្រើរ ១:៣)។ ព្រះយេស៊ូវជាពន្លឺដ៏ភ្លឺចិញ្ចាច ដែលទេវតាទាំងអស់ផ្តោតទៅលើ(ខ.៦)។ បើប្រជាជននៅទីក្រុងឡុងដ៏មមាញឹក បានផ្អាកដំណើររបស់ខ្លួន ដើម្បីមើលការតាំងលម្អដ៏ស្រស់ស្អាត សម្រាប់ពិធីបុណ្យណូអែលទៅហើយ នោះសូមយើងស្រមៃមើលថា…
ការប្រឈមមុខដាក់សង្រ្គាម
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានជួបជុំជាមួយមិត្តភក្តិមួយក្រុម។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំស្តាប់ពួកគេសន្ទនាគ្នា ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ពួកគេម្នាក់ៗ នៅក្នុងបន្ទប់នោះ ហាក់ដូចជាកំពុងតែប្រឈមមុខដាក់សង្រ្គាម ។ ក្នុងចំណោមគ្នាយើង មានពីរនាក់មានឪពុកម្តាយកំពុងតយុទ្ធនឹងជម្ងឺមហារីក ម្នាក់ទៀតមានកូនដែលមានជម្ងឺផ្លូវចិត្តធ្វើឲ្យពិបាកបរិភោគអាហារ ហើយមិត្តភក្តិយើងម្នាក់ទៀតកំពុងតែមានការឈឺចាប់ក្នុងរូបកាយដ៏រាំរ៉ៃ ខណៈពេលដែលគ្នាយើងម្នាក់ទៀតកំពុងតែប្រឈមមុខដាក់ការវះកាត់ដ៏សំខាន់មួយ។ រឿងទាំងអស់នេះហាក់ដូចជាច្រើនណាស់ សម្រាប់យើងដែលកំពុងស្ថិតក្នុងវ័យ ៣០ និង៤០ឆ្នាំ។
បទគម្ពីររបាក្សត្រ ជំពូក១៦ បានរំឭកយើងអំពីពេលដ៏សំខាន់មួយ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល គឺនៅពេលដែលហិបសញ្ញា ត្រូវបានគេនាំចូលទៅក្នុងទីក្រុងនៃស្តេចដាវីឌ(ទីក្រុងយេរូសាឡិម)។ លោកសាំយ៉ូអែលបានប្រាប់យើងថា រឿងនេះបានកើតឡើង ក្នុងសម័យដែលមានសន្តិភាព នៅចន្លោះសម័យសង្រ្គាម(២សំាយ៉ូអែល ៧:១)។ ពេលដែលគេបានដាក់ហិបសញ្ញា ក្នុងត្រសាល ធ្វើជាតំណាងឲ្យព្រះវត្តមានព្រះ ស្តេចដាវីឌក៏បាននាំពួកបណ្តាជនច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ(១របាក្សត្រ ១៦:៨-៣៦)។ ពួកអ៊ីស្រាលអែលក៏បានច្រៀងសរសើរអំណាចចេស្តារបស់ព្រះ ដែលបានធ្វើការអស្ចារ្យ ធ្វើតាមព្រះបន្ទូលសន្យា និងការពារពួកគេ កាលពីមុន(ខ.១២-២២)។ ពួកគេក៏បានស្រែកឡើងថា ចូរយើងមើលទៅព្រះអម្ចាស់ និងឥទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់ ចូរស្វែងរកព្រះភក្ត្រទ្រង់ជានិច្ច(ខ.១១)។ ពួកគេត្រូវមើលទៅព្រះអង្គជានិច្ច ព្រោះមានសង្រ្គាមជាច្រើនទៀត នឹងមកដល់។
ចូរយើងមើលទៅព្រះអម្ចាស់ និងឥទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់។ ចូរស្វែងរកព្រះភក្ត្រព្រះអង្គ។ នេះជាយោបល់ដ៏ល្អ ដែលត្រូវអនុវត្តតាម ពេលដែលជម្ងឺ ការព្រួយបារម្ភក្នុងគ្រួសារ និងសង្រ្គាមដទៃទៀត កំពុងតែនៅចំពោះមុខយើង ព្រោះព្រះអង្គមិនបានទុកឲ្យយើងប្រយុទ្ធតែម្នាក់ឯង ដោយពឹងអាងកម្លាំងខ្លួនឯង ដែលកំពុងអន់ថយនោះឡើយ។ ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយ ព្រះអង្គមានចេស្តា ព្រះអង្គបានថែរក្សាយើងកាលពីមុន…
សេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះ តាមរយៈដៃរបស់អ្នកបើកបរ
មានពេលមួយខ្ញុំបានទទួលដំណឹងដ៏តក់ស្លត់។ ឪពុករបស់ខ្ញុំទើបតែបានរួចជីវិត ពីជំងឺមហារីកក្រពេញប្រូស្តាត តែពេលនេះ គាត់បានពិនិត្យសុខភាពរកឃើញជំងឺមហារីកលំពែងទៀត។ រឿងកាន់តែស្មុគ្រស្មាញ ព្រោះឪពុកខ្ញុំជាអ្នកមើលថែរម្តាយខ្ញុំពេញពេល ដោយសារម្តាយខ្ញុំមានជម្ងឺដ៏រាំរ៉ៃមួយចំនួន។ ដោយសារពេលនេះ ឪពុកម្តាយខ្ញុំសុទ្ធតែត្រូវការការមើលថែរដូចគ្នា នោះខ្ញុំនឹងជួបការពិបាកជាច្រើននៅថ្ងៃខាងមុខ។
បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះ ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដើម្បីនៅជាមួយពួកគាត់ ខ្ញុំក៏បានទៅព្រះវិហាររបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ នៅថ្ងៃអាទិត្យ។ នៅទីនោះ មានបុរសម្នាក់ ឈ្មោះ ហ៊ែលមុត(Helmut) បានដើរមករកខ្ញុំ ហើយប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ចង់ជួយ។ ពីរថ្ងៃក្រោយមក គាត់ក៏បានមកផ្ទះខ្ញុំ ដោយនាំយកក្រដាស់បញ្ជីកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើ។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំនឹងត្រូវការអ្នកជួយរៀបចំម្ហូបអាហារ ពេលដែលឪពុកខ្ញុំចាប់ផ្តើមចាក់ថ្នាំកេម៉ូ។ គាត់នឹងរៀបចំបញ្ជីមុខម្ហូប។ គាត់ក៏បានស្ម័គ្រចិត្តជួយកាត់ស្មៅ នៅទីធ្លាមុខផ្ទះខ្ញុំទៀត។ គាត់ក៏បានសួរទៀតថា “តើគេមកប្រមូលសម្រាមនៅផ្ទះអ្នក នៅថ្ងៃណា?” លោកហ៊ែលមុត ជាអ្នកបើកឡានកុងតៃន័រ ដែលបានចូលនិវត្តន៍ ប៉ុន្តែ គាត់ប្រៀបបាននឹងទេវតាដែលព្រះទ្រង់បានចាត់មក។ យើងក៏បានដឹងថា គាត់បានជួយយកអសារអ្នកដទៃទៀតជាញឹកញាប់ ដែលមានដូចជាស្រ្តីមេម៉ាយ ជនអនាថា និងចាស់ជរា។
ព្រះយេស៊ូវបានត្រាស់ហៅអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ ឲ្យជួយអ្នកដទៃ(លូកា ១០:២៥-៣៧) តែទន្ទឹមនឹងនោះ អ្នកខ្លះមានសមត្ថភាពពិសេស ដើម្បីជួយគេ។ សាវ័កប៉ុលបានហៅសមត្ថភាពនោះថា អំណោយទាននៃសេចក្តីមេត្តាករុណា(រ៉ូម ១២:៨)។ អ្នកដែលមានអំណោយទាននេះ មើលឃើញតម្រូវការអ្នកដទៃ ស្វះស្វែងរកជំនួយដែលចាំបាច់ ហើយអាចបម្រើលើសម៉ោង ដោយមិនគិតថា ពិបាកពេក។…